Ποίηματα για την τέχνη και την επίδραση που έχει στον άνθρωπο, για τα χρώματα, για καλλιτέχνες, για σκέψεις που περνούν από το μυαλό κατά τη διάρκεια παραγωγής τέχνης και οποιαδήποτε καλλιτεχνική σκέψη μου έρθει στο μυαλό.
Είναι ένα μικρό ποίημα που μου ανέθεσαν να γράψω στο πανεπιστήμιο μου . Βγήκε το κα λύτερο μέσα στα 10 σχεδόν ποιήματα της καθηγήτριας. Δεν το κάνω για να δείξω κάποια, απλά θεωρώ ότι αξίζει να πάρει την ανάγνωση που του αρμόζει...
Οδύσσεια, λοιπόν, και πάλι Οδύσσεια. Δεν υπάρχω εγώ πια , υπάρχεις αυτός. Το όνομα στην λίμνη έμεινε ως <<Οδυσσεας>> , άρα υποθέτω είναι αυτος.
Καλή ανάγνωση, ευχαριστώ για οποιαδήποτε στήριξη!