-Zaman geçer. İnsanlar ömürlerini tüketir.Belki de biz insanoğlunun tek ortak paydası budur. Bir son... Son için gerekli olan iki unsur daha ; başlangıç ve süreç. İşte bu ikisi herkeste farklıdır. Hem de öyle bir farklıdır ki bizi diğerlerinden ayrı bir varlık olduğumuz düşüncesine iter. Kim birilerinin kopyası olmak ister ki? -Doğru kim ister ki herkesle aynı olmayı. Haklılık payı mevcut, kimse istemez. Ama insan herkes gibi mutlu olmak ister. Özgür olmak... Nefes almak... Birinin nefesi olmak.... Herkesçe mümkün müdür? -Hayır.. Neden? -Çünkü aynı başlangıca sahip değilsindir. Birileri hayata sınırsız imkanlarla açmışken gözleri sen tek imkânının karanlık olduğu bir yerde açmışsındır . Sınırsız bir karanlığın... Başladığı gibi mi biter? -... Neden susuyorsun? - Neden sonu soruyorsun? ... - Başlangıçla son arasında koca bir ömür var.Seni bekleyen koca bir ömür... Ben karanlığa açtım gözlerimi. - Beni görüyorsun... Ama körsün. Sen panzehiri görmeyecek kadar körsün Hasret. Panzehir mi? - Evet panzehir. Nedir ? -Aşk... ? - Gider misin peşinden ? Gelir mi bana? Benim karanlık dünyama? - Gözleri aç. Onları kapatarak yalnız kendine gündüzü karanlık yaparsın. Bu hikayede başrol sensin. Beni sevmez. - Belki de hep seni bekler... ❄❄❄ Umut mutluluktan alınan bir parça borçtur... Aşka duyulan hasretin hikayesidir. ++ Pişman olmayacaksın.