🎈Kelebek 🎈

Kimseyi görmez halimle soğuk nefesimle adımlarımı ata ata ilerliyordum. Arkamda ki sinir bozucu sesi duymamaya çalışarak başımı yukarıya kaldırdım. İleriye dik ve sert bakışımı attım.Hala soğuk bakışlarımı devam ettirdim.Altımdaki eteği umursamadan ilk büyük adımımı attım.Sonra binlercesini ,koştum arkadan köpek kovalıyor gibi koştum.Sanki her bastığım yeri buz sarıyordu. Saçımda ki toka ruhumdan sıkılır gibi örgümün uç kısmından yere giderken, eksiliyormuş gibi hisetim. Boğazımın acımasını aldırmadan nereye koştuğumu bile bilmeden koşuyordum.Karnımdaki sancıyla bilmediğim bir sokağa girip kaldırıma oturdum.İçimden bağırırken sustum. Boş boş duvara baktım. Ne kadarda güzel anlatıyordu küçük tuğlalar hayatımı. Sanki en alt kademe bendim hayatımdan ne kadarda çok memnundum. Ailem hep yukarıya bakar oldular ya hani. Onlardan nefret ediyorum."Allah kahretsin!" deyip. Bacaklarıma yalvardım beni buradan kaldırsınlar diye. Tam o an arkamda bir cüse belirdi. "Kalk kız kalk.Böyle yapmaya devam edersen annenden çıkartırım öcünü" deyip. Daha yeni açılmaya başlayan örgümün dibinden saçımı kavradı ve çeke çeke götürdü saçlarımdan. "Normalde baba kız kavramını senin daha iyi bilmen gerekiyor baba.. Şimdi saçımdan değil elimden tutman gerekmez mi? Seni Allah bildiği gibi yapsın. Sana asla ama asla hakkım helal değil...."derken kolumda ki annem ve babam bana küçükken aldıkları bilekliğe baktım. Ve koparıp yere attım.Evet her şeyin bitiş sahnesi tam da o andı benim ölüm sahnem. Pes etmiştim.