hayatımın derin ruhları

ölemiyorum bir anda, yaşamak da değil ama bu, titreyen kalbim, sanki bi yabancının ellerinde, bir şey kopuyor göğsümden, annemi özlüyorum, dolunay tutuk, kaplumbağalar geliyor aklıma, bir de saçma sapan göle atlayan kurbağalar, yüksek bir yerden düşüyor gibiyim, sanırım bir parkın ortasında kuledeyim, kırmızı, eski bir otomobil sesi geçiyor ansızın, bir şey kopuyor göğsümden, tren garında hızlı tren sessizliği, suskun, mavi, sonra birden alkol kokuyorum, dudağımda nostaljik bir melodi, kesiliyor nefesim, bir şey kopuyor göğsümden, renkler diyorum, ne kadar da güzeldi, antidepresanlı gecelerde de böyle güzel yıldızlar geçerdi, üç nefes daha çekiyorum nikotinden, hayali karakterler uçuyor havada, bir battaniye sıcağı arıyorum, yalnızlık üşütüyor bedenimi, bir şey kopuyor göğsümden, karmakarışık bir kar yağıyor, pinokyolar ağlıyor, ulaşamıyorum yine sabaha, uykular paramparça, bir taksinin camında yaşıyorum geceyi, koltukta bir orospunun saç telleri, yarım kalmış bir rakının sıcak yudumuyla kusuyorum nefretimi hayata çok da sallamıyor açıkcası beni, umut olmalı diyorum su gibi bir bakıyorum umutsuzum hemen sarılıyorum kağıt kaleme, aşk acıdır en çok acılar yazılır, bu hikayede acı olmamalıdır ıslanıyor yazılar, yağmur damladı sanıyorum gözler zaten bulut, bir şey kopuyor göğsümden çiğ olan ne köfteymiş ne börek, güvenmiş aslında ve fotoğraflar çekiyor beni ben onlara esir siyah eldivenlerin parmaklarıma dolaşması gibi, çikolata tadındaki kısa yolculukların sigarayla sonlanması gibi, bir şey kopuyor göğsümden jilet değmiş bileklerime gözyaşı ile yutmuşum ilaçları, sabah yine toz gri ipte sallanan cesetler, sallanan cesetlere bakan cesetler, yaşayan ölüler, yaşayarak intihar edenler bir şey kopuyor göğsümden yalnızlık, kendi kendine konuşan adamın biraz şizofren sözleri