"Çok bencilim. Özür dilerim." Yüzüme baktı... Hala bakıyor. "Git" dedi. Yutkunamadım. Bacaklarım zaten heyecandan hissizleşmişti. Düşeceğim sandım, düşersem belki söylediğini unutur sandım, düşmedim. Aptal bacaklarım hala işlev görüyordu ve ben kötü bir oyuncuydum. Arkasını döndü. Son kez bir çiçek daha koparıp döndü. Yanımdan geçerken her zamanki surat ifadesi yoktu. Gülümsedi... Eskiyi hatırladım. Çok eskiyi. Bana her vakit gülümsediği kadar eskiyi. "Ben sana git, diyemezdim." dedim.