Aşk Davası

Bazen tükenirsin, yorulursun, vaz geçersin ya her şeyden... Işte o zaman, umudun, sabrın ve isteğin derecesi öyle düşük bir seviyededir ki, hayatın anlamını yitirmiş olursun. Hayattan kopmuş bir yan, ama her şeye rağmen hayata tutunmaya çalışan diğer bir yan. Olmaz dediğimiz o her şey var ya hani. Işte onlar, hiç beklenmedik bir anda gelir, düpedüz karşında durur, ve sen bunun etkisiyle bir kes daha yorulursun. Nedeni çok basit. Çünkü senin aklından hâlâ asla mutlu olamayacağın geçmektetir.
Işte ben tam olarak böyle hissediyorum ve tam olarak böyle düşünüyorum. Işte tam olarak, bu bendim. O kadar mutsuz, o kadar yalnızdım ki, umudum kalmamıştı. Ama ne derler? Pes etme. Ve ben pes edenlerden asla olmadım. Ben bekledim. Umudum olmasa bile bekledim.
Zaman geçtikçe, sabrım da, bende tükenmiştik. Hayattan beklentim kalmamıştı. Genelde öyle olur zaten. Beklentin yokken, mutlaka birşey çıkacak karşına. Ya da biri... Önemli biri.