Somewhere in Between

Jane Millen, dat was ik. 17jaar oud, een paar vrienden, ouders en een zusje, geen vriendje, en veel ongeluk. Zo was het, en zo was het altijd geweest. Ik was de grootste kluns die je voor kunt stellen, en keek al terug op een goede dag wanneer ik niet gestruikeld, gevallen of geslagen was. Mijn ouders hielden van me, zeiden ze, want van mijn zusje hielden ze nog veel meer, ze was het mooiste dat iedereen ooit had gezien, ik was dat niet. Ze was zoooo ontzettend slim en getalenteerd, ik was dat niet. Alle jongens vielen voor haar nog voordat ze haar kenden, mij zagen ze niet. De meeste dagen trok ik me daar niet veel van aan, dan zat ik op mijn kamer, maakte braaf mijn huiswerk en werkte aan mijn grote droom: schrijven. Wanneer ik niet alleen op mijn kamer was, was ik bij mijn beste vriend thuis. Het leven leek zoveel gemakkelijker wanneer ik bij hem was, en even, heel even voelde ik ook werkelijk dat ik leefde. Helaas kwam ook altijd weer het moment dat ik terug moest naar de werkelijkheid, de werkelijkheid die ik wel zag, maar die mij leek te vergeten