Bazen en güzel hayaller en imkansızlar olurdu. Ölmesini istediğin onlarca insan, elinde olmayan öldürme gücü, asla sahip olamayacağın kadar çok para. Her şey lazımdı hayallerimizi gerçekleştirmek için. Bulmak zor olurdu.
Fakat nefret o kadar kolay kazanılıyordu ki, kurtulmak istediğin kişilerden, elinde hiçbir şey yokken kurtulabilmek için sadece cesaretin olması yetiyordu.
Bir nefret uğruna ben, kendimi hiçe saymazdım.
Ve yine fakat kimse ben,
Ben ise kimse değildim.
18.11.2018
Bir kaldırımın köşesinde buldum hayalimi.
Gözlerimi kapattım, bıraktım avucuna kalbimi.
Dedi ki, sonuna kadar tutacak mısın elimi?
İçimden cevapladım, birlikte tırmanacağız tüm merdivenleri.
Mumlar üfledim, dilekler diledim.
Kayan her yıldızda adını sayıkladı dilim.
Ve o bana doğru tek bir adım geldiğinde
Ben hiç gitmesin diye bütün yolları denedim.
🏀
"Doruk?" dedim heyecanla. Bakışları yüzümde oyalanmaya devam ettikçe duramadım yerimde. Bir şey söyleyecekti. Bir şey söylemek için buradaydı. "Kaptın mı formayı?"
"Feza," dedi ve seri adımlarla ona doğru ilerlediğim sırada o da birkaç adım yaklaştı bana. Sadece ismimi söylemişti ama heyecanını yansıtması için bu yeterliydi. Devam etmesini beklerken kalbim yerinden çıkacak gibiydi. "Kaptık formayı."