Kutsal

Kutsal...

Kulağa üflenen üç nefesin, kimsesi olmayan ıssız bir bedene verdiği isim.

Ve her nefeste tek temenni…tek dua…İsminle yaşa!

Ben ismimle yaşamadım.
Ne yaptıklarım nede yapmaya niyetlendiklerim yakıştı ismime.Kutsal amaçlarımda olmadı, savaşlarımda…Hayatta kalmak demekse yaşamak ,yaşadım! Ama ne doğrular kutsadı bedenimi ne de o kutsal amaçlar uğruna yalanlar ...Kime ve neye dair olduysa zorba fikirlerim zikrime döküldü hep ama ne acımam oldu ne de acım.

Ben Kutsal.
Hiç bir şeye başlamadım,hiçbir şeyi bitirmedim de.Başlangıçlar Kutsaldır çünkü….dedim ya! ben ismimle yaşamadım.

Ta ki “O” gelene kadar……

Elif…

Elif canandır! Canan’dan da öte candır…Can yakan,yakan yangına tek devadır…O tektir,mihenktir...Eğilip bükülmeyen,şaşmayandır…Doğrudur…Elif ilktir,sonu olmayandır...Tek anlam, en anlamlı olandır…Elif başlangıçtır,başlangıca delalet,ödenebilecek en acı kefarettir….Aşktır Elif…Şirk koştuğumdan, günahlarıma en zarif ek…Uğruna körelen nefsim ile en büyük sevabımdır…

Elif bendir,bendendir…benden habersiz başlangıçtan beri bedenimdedir! Ve buysa eğer aşk, başlangıçların en kutsalına yakışan Elif sadece benimidir!

…………………………………….

Onlar aşkın pul etmediği zamanda vazgeçmişliğin çağında karşılaştı… Onlar başlamayan,başlamaktan korkanlardı…İsmiyle yaşayamayanlardı…Biri ürkek diğeri onun için cesur…Hayat bazen ilk nefesle başlamaz.Bekler ve sabredersin bilmeden.Onlar bekleyen ve sabredenlerdi…Ama ne önemi var,geç olsada; Başlangıçlar Kutsaldır !