PRABETA: Geç Kalan Koruyucu

"Sen gerçek bir At değilsin."

Yatağımın üstünde durup bana bakmakta olan atın varlığını sorgulamak için mükemmel bir gündü.

At yavaşça yataktan indi, bana doğru yaklaşırken sırtından çıkmakta olan bir çift kanadı görmemiş olmayı öyle çok isterdim ki. Aramızda üç adımdan daha az bir mesafe kaldığında gözlerini benden ayırmayarak;

"Peki ya sen? Sen ne kadar gerçeksin?"

Bu soru karşısında afalladım. Uzun süredir ne kadar gerçek olduğumu bende merak ediyordum.

"Bir hiç kadar." Dedim, kayıtsızca.

Gözlerine bakmakta olduğum şey artık bir At değildi. Kendime bakarak kendimle konuşuyordum, ve sizi temin ediyorum ki baktığım şey bir ayna değildi.

"Acele et, gerçeklik çizgin siliniyor Anna. Eğer bizim tarafımıza geçmezsen iki tarafın da sonu gelecek."

Ardı arkası kesilmeyen halüsinasyonlarımdan birisi daha beni delirtme derecesine getirmişken odanın kapısını hemşirenin açmasıyla yerimden fırladım. Bana dönüşen sihirli at bir anda ortadan kayboldu.

Hemşire ilaçlarımı elime verdikten sonra gözleriyle suyu işaret etti. Çakıl taşı tadındaki hapları ağzıma koyduktan sonra hemen suyu yudumladım. Hemşire bardağı ona verdikten sonra ağzımı açmamı söyleyerek içtiğimden emin oldu ve gitti.

Ben Anna Helenis, odamda bana bir Cadı olduğumu söyleyen, konuşabilen bir atım, ve beni hiç rahat bırakmayan milyonlarca yaratık daha var. Eğer hikayemi duymak istersen kulaklarını kapat ve kalbini aç, çünkü benim hikayem sadece ikimizin var olabileceği bir gerçeklikte geçiyor.