Ας ξεκινήσουμε λοιπόν...
Αρχικά φανταστείτε την Ελλάδα του 2018.
Σε αυτήν, προσαρμόστε τους 12 αγαπημένους μας ( γκουχου γκουχου ), καθόλου ιδιόρυθμους ( γκουχου γκουχου ) και ευέξαπτους ( γκουχου γκουχου ) Ολύμπιους θεούς ( την βλέπω τη δουλεία, θα πεθάνω από το βήξιμο ).
Τέλος πάντων...
Αν λοιπόν έχετε κάνει μια εικόνα και έχετε συνδιάσει τα γεγονότα, θεωρώντας τώρα όλα αυτά μία πραγματικότητα, τότε συγχαρητήρια, έχετε τώρα κάψει όλας σας τα εγγεφαλικά κύταρα...
Εντάξει πλάκα κάνω, έχουμε ακόμη για αυτό. Anyway !
Στην Ελλάδα του σήμερα οι Ολύμπιοι θεοί περνούν μια κρίση, όλο και λιγότεροι άνθρωποι πιστεύουν σε αυτούς, ενώ οι δυνάμεις τους αρχίζουν να εξασθενούν.
Υπό αυτές τις συνθήκες, οι 12 Ολύμπιοι θεοί μεταναστεύουν προσπαθώντας να καταλάβουν το λόγο που δεν πιστεύουν σε αυτούς και να επαναφέρουν φυσικά τη θρησκεία τους.
Οπότε κάπως έτσι έχουμε μια πολυμελή οικογένεια Θεών, να μένει στα προάστια της Αθήνας, φέρνοντας ολόκληρη τη γύρω περιοχή σε ταραχή και όχι μόνο...
Μάρω και Φίλιππος
Κεφάλαιο 5
- Τι κάνεις;
- Χτίζω το γιοφύρι. Εσύ τι βλέπεις να κάνω;
- Βλέπω να μου σπας τα νεύρα πολύ σύντομα.
Έκανε να βγάλει τη πετσέτα μου και ούρλιαξα.
- ΑΑΑΑ
- Τι;
- Τι πας να κάνεις;
- Τι, δεν έχεις ξαναδεί πούτσο;
Κεφάλαιο 28
- ΕΙΣΑΙ ΤΡΕΛΟΣ ΡΕ;
- Στο είπα. Πάντα παίρνω αυτό που θέλω...
- Ρε πας καλά τον άνθρωπο τον τρόμαξες και
- Κι αυτό που θέλω...
- Και τώρα θα πάει στο νοσοκομείο και
- Είσαι...
- Και θα ψάχνει και δε θα βρει κάτι και θα ανησυχήσει.
- Εσύ.
- Συγγνώμη τι έλεγες;
Με μια απότομη κίνηση σφράγισε τα χείλη του με τα δικά μου. Το χέρι του βρήκε τον λαιμό μου και με έφερνε ολοένα και πιο κοντά του. Τα σώματά μας ήταν σε απόσταση αναπνοής μπορούσα να τον νιώσω να με ακουμπάει. Το φιλί του ήταν παθιασμένο και άγριο λες και περίμενε αιώνες να με ξαναφιλήσει.