Najsłodsza Tajemnica

-Chyba ją znam!-krzyknełam spoglądając w oblicze dziewczyny. To było jak sen z którego nie da się obudzić.-Na pewno ją znam-krzyknełam jakby w nadziei że ktoś mnie usłyszy. Przyjrzałam się dokładniej dziewczynie. Wysoka, chuda, brązowooka, blond włosy, znam już kogoś kto tak wygląda. Coraz bardziej przerażona patrzyłam na kobietę w złotej sukni, która była mną, no niecałkiem. To sen, to musi być sen, próbowałam przekonać samą siebie. Jednak nadszedł czas kiedy to przestał być tylko sen...
W tak dobrze mi znanej dłoni dostrzegam nóż, wiem co się stanie, za chwilę umrę, obudzę się i umrę ponownie, chyba czas się przeciwstawić...

Praca bierze udział w konkursie literackim Splątane Nici.