Sadece gecikmiş suçluluk duygusuyla doluyum. Neden ağırlaşıyor bedenim? Sanki kalbimin içinde hapsolmuş gibiyim. Sönen bir mum gibi karanlıklaşıyor gözümün önü. Düşen çiçeklerin el sallaması gibi.
||''Uykuda olan 6. hissini uyandıracağım!''||
Titriyor ellerim çaresizce. Gözlerimin önüne dökülen bu yıldızlar, Karanlığa mahkum bu gece! El sallıyor sinsice, gözlerimdeki yalnızlık. Bağışlanmaya ihtiyacım var. Güneş yeniden doğana kadar, biliyorum...
||Bütün güller ölür... Fakat asla bu gün değil!||
Bir gün çıplak ayaklarım; Ulaştığında pusulada dönen ibrenin isimsiz çiçek taçlarıyla döşenmiş umutlarına, kalbimin saf beyazı mürekkep misali akacak anılara...
Kapak için @firdevsstrk'e çok çok teşekkür ederim...
*Kurgu hiç bir yerden alıntı değildir.
*Wattpad de tek Fakat Ben Uçabilirim isimli hikayedir.
Yıllar önce başlayan bir ayrılık hikayesi.
Daha doğduğu gün ölüm emri verilen bir kız.
Sırlarla dolu bir hayat.
Nefret duyulan bir beden ve sevgiye muhtaç bir kalp.
Yıllardır dedeleri tarafından kadınlara karşı bir nefretle büyüyen dört abi ve bir kardeş .
Kız çocuklarını bir utanç kaynağı olarak gören bir baba.
Yıllardır öldüğünü bildiği kızı için içi yanan bir anne.
Ve ailenin değerini bilen masum bir kız.
Peki sizce bu sekiz kişi onca engele rağmen aile ola bilecek mi?
"Aşiretmiş " sırf kız çocuğu olarak doğduğu için bilinmeyen biri tarafından ölüm emri verilen lakin ağasının emrine rağmen bir masuma kıyamayan bir kahya ile başlayan bir gerçek ailem kurgusudur.