Çaresiz

Çaresiz çırpınışlarım vardı benim.Vazgeçtiğim,vazgeçmek zorunda bırakıldığım.Sessiz çığlıklarım,haykırışlarım vardı benim.İçimde yanıp tutuşan ve bir gün patlamayı bekleyen.Verdiğim sözü tutmak için çabalayışlarım vardı benim.Çabalarken ne kadar yaralandığımı görmeyen insanlar...Sessiz ağlayışlarım vardı.İçimden çıkmayan, özleminle yanıp tutuşan,belki de içten içe isyan eden...
Doğru dürüst elveda edemeden bırakmıştım seni.Oysa o kadar çok"Seni seviyorum Anne"diye sarılmak istemiştim ki.Seni benden ayıran herşeye isyan ettim.Herkesi sorumlu tuttum.Ama atladığım birşey vardı;Ben seni göndermiştim. Artık daha fazla katlanmanı istememiştim.Hangi çocuk annesini göz göre göre ateşe atardı ki?Hangi çocuk annesinin acı çekmesini isterdi ki?Hangi vicdan daha fazla çile çekmesine göz yumardı?Ben istemeye istemeye kendi ellerimle annemi göndermiştim.Belki her gece ağlıyorum,kendimi kahrediyorum ama onun güvende ve iyi olduğunu biliyorum.En çok da bu yetti bana aslında.Neye dayandıysam onun için dayandım.Kuş gibi çırpınıp durdum o üzülmesin diye.Acı çekmesini önlemek için elimden ne geliyorsa yaptım.Başardım da.Hadi şimdi gelin benim çaresizliğime ortak olun...