TAKİPÇİ

Sırtını meşe ağacına yaslamıştı, nefes nefese kalmıştı belkide hayatında ilk defa bu kadar hızlı ve fazla koşmuştu. Koca ormanı tekrar kolaçan etmişti kahverengi gözleri, ellerini diz kapaklarına yerleştirdi ve sırtını hafif eğerek daha derin nefesler almaya başlamıştı alnından süzülen ter damlalarını Tişörtünün etekleriyle sildi ve etrafı bir kez daha kolaçan edip koşmaya başladı, nasıl kurtulacaktı, yolu bilmiyor üstelik buraya ilk kez geliyor, bu sessizliği ilk kez tanıyordu. Birileri olmalıydı, yardım isteyeceği birileri olmalıydı. Fakat yoktu kimse biliyordu ki buradan kaçış yok ne kadar koşarsa koşsun, buradan kaçış yok. Bu kez kurtulamayacak ve ona teslim olacaktı. Bir kez daha...