Esaretin Kelepçeleri

Bir Adam;
Bir zamanlar sevgisini doruklara kadar hissettiren adamdı o, ta ki sevdiği kadın tarafından büyük darbeyi yiyene kadar. İntikam hırsıyla dolup taşan, gözlerini kör eden öfkeyle yakıp yıkan. Elinin altında ki gül bahçesini intikamın hırsıyla tutuşturan, yaktığını zannedip asıl kendisinin çıkardığı alevlerin ortasında kalan adam.

Bir Kadın;
Bir zamanlar sevgiyi doruklarına kadar yaşayan kadındı o, ta ki hayatını alt üst edecek gerçekleri öğrenene kadar. Naif ama güçlü, yeşile dönen ela gözlerinde belki de hiç silinmeyecek acının izleri. O çok güçlü bir kadın ama onu yakıp kavuran adama 'Dur' diyemeyecek kadar zayıf. Güzelliği ile akılları baştan alan bir kadın.

"Yanacaksın..." parmağının tersiyle boynumu okşarken, yutkunmamak için kendimi zor tutuyordum. "Çok yanacaksın Lalezar, kül olacaksın."

Dolu gözlerimi korkarak gözlerine çevirdiğim de, bir sadist gibi gülümsemesi kanımı dondurmuştu.

"Ama sana iyi haberim var," benden uzaklaştığın da derin bir nefes almıştı. Titreyerek arkamda ki kapı koluna tutunduğum da dönüp bana bakmıştı. "O çocuk dünyaya geldiğin de, işler tersine dönebilir." ruhsuzca gülüp önüne dönmüştü. "Seni azad ederim belki."

Dudaklarım dediğiyle alayla iki yana kıvrılırken, tutunduğum kapıdan uzaklaşıp bu sefer ben ona yakınlaştım. "Eğer işler tersine dönerse Arel Güney," parmak uçlarımda yükselip burnunun dibine kadar girmiştim. Ilık nefesi yüzümü yalayıp geçerken, gözlerimi gözlerini zorla dikmiştim. "O zaman benimle birlikte yanmayı göze alırsın."

Onlar birbirlerini yakmaya bu kadar meraklıyken, çıkarttıkları alevlerin arasından sinsice damarlarına sızan duyguları anlayabilecekler mi?