Ölüm Çığlığı

Hayatımın bana gebe bıraktıklarıyla bulanan kanın siyahlaşması ve ruhumun çatlaklarından daima akacak olan o siyah kan.Kapıya dayanmış,o kapıdan özgürlüğüne kavuşmayı bekleyen mahkum gibi en ufak duygu çatırdamasında gösterir yüzünü. Hissetmek sana yasak der gibi tehditkâr bir şekilde siyahını sıçratır zihnimde birazda olsa beyaz kalmış yerlere. Siyah kanımla bulanmış kalbimse çatlaklarına aldırış etmeden pompalıyordu bedenime kanı,yaşatıyordu beni acımasızca.Oysa benim ihtiyacım olan tek şey nabzımın durmasıydı. Nabzım durmalıydı. Ölüm beni kucaklayıp toprağın altına yatırlmalıydı. İşte tam o an yok olurdu acılarım...