Her birirnin kulağına dolan müzik aynı tınıya sahip olup aynı duyguyu barındırıyordu.ölüm!. Beyaz tüğ gittikçe kararıyor ve ölümü çağırıyordu.şeytan sevinçle gülerken melekler kan ağlıyordu.
hayatları birden zifiri karanlığa, çıkmazı olmayan bir yola, kilidi vurulmuş sırlara, gümüş zırh giydirilmiş kötülüklere,gözleri körelmiş hislere ve en kötüsü ise; hayatlarının kırmzının en koyu tonunun birleşmesiyle oluşan kanla lekenmeleriydi.
Onların gözlerinin irislerinde insanları katletmek gerektiği her daim tekrarlanıyor nefretle yanması sağlanıyordu.her yandığında bir masum,her yandığında temiz ,her yandığında bir beden meleklerle yıldız olup dünyayı terk ediyordu.işte bir melek daha kayıyor!
Fakat bu yıldızlar kaydığında insanlar dilek tutmak yerine bir balon salıyorlardı bebek mavisi göklere.Onlara orda can çekişmesin,korkmasın, orda mutlu olsunlar diye.Yalnızken ne kadar mutlu olunabilirdi ki kimsenin olmadığı bir yerde?
O iki kızında hayatları amansız bir zamanda cesedi bulmalarıyla düzeninden şaştı.
Artık haytları saf ve temiz değildi siyahta değildi,kırmızıydı KOYU KIRMIZI!
Bilinmezliklerle dolu bu hayata karşı savaş açtılar.
Kazanabilecekler miydi? Yada mağlubiyete boyun mu eğeceklerdi?
ölüm koca bir nefes çekti kirlenmiş ciğerlerine.
azrail yola çoktan koyuldu bile.
insanlar yaşamlarının son kısmını gerçekleştiriyor.
dikkat edin ölüm geliyor!
ne duruyorsunuz sizde maceralarımıza katılın!