Lost in Life

Strepen zonlicht vallen door de autoruit en verwarmen mijn gezicht, ik knipper met mijn ogen door de flitsen van de voorbijkomende bomen.
Om de zoveel tijd komt er een huis, gebouw of bord langs en ergens in de verte hoor je een paar vogels zingen.
De autobanden rijden moeiteloos over het gladde asfalt en in de kofferbak liggen wat losse voorwerpen die je hoort verschuiven in de bochten.
Op het eerste gezicht zou me dit een doodgewone situatie lijken... normaalgesproken.
Een alledaags autoritje met drie personen door een alledaagse omgeving met een alledaagse stilte.
Maar deze keer is het anders, want laat het nou zo zijn dat ik deze mensen helemaal niet ken... en zodra ik een poging doe om me uit te rekken, mijn armen en benen vast blijken te zitten.
Sterker nog! ik kan me niet eens herinneren hoe ik hier terecht ben gekomen.
Wat is er gebeurt?
Hier lig ik dan, half onderuit liggend en vastgebonden op de achterbank van een voor mij totaal onbekende auto, met het gevoel alsof ik vijf dagen non-stop in een achtbaan heb gezeten.
Mijn hoofd bonst zodra ik het optil en pijnscheuten schieten door mijn lijf bij elke beweging.
Hoe kom ik hier?