"Gitme! Gitme safderun!" diye haykırışı kulaklarımda çınlıyordu. Bağırırken yavaş yavaş kısılan sesinin tini yalvarıyordu ses tellerine , biraz daha dayan. Ağlama!
"T-tamam bak ben buradayım! Yanındayım! Ne olur gitme, lütfen beni bırakma!"
Evet her zaman kaya parçası gibi semsert olan kalbiyle tanıyıp sevdiğim adam, o kalbi benimle yumuşatıp, ağlıyordu. O karizmatik sesine hiç yakışmıyordu ağlamak.
"Hep.. gül. Ağlamanı.. sevmedim!"
"Tamam.. sen yanımda ol ben hep güleceğim söz veriyorum. Lütfen gitme."
"Seni.. seviy-"
"Safderuun!!!"