Sol Fa Mi Re Do

Sınıfta yalnızdık.Yine ikimizde erken gelmiştik.Değişen şeyler çoktu ilk günden bu yana ama piyanodan vazgeçemiyorduk.İlk gelen o olmuştu.Yerime doğru ilerlerken hızlıca sınıfın kapısını kapattı.Hatta seslerden anladığım üzere kilitledi bile."Ne oldu yine Harry" dedim sadece.Koktuğum damarları belli oluyordu."Beni bırakamazsın."dedi."Ama-" "Ben istemeden olmaz sevgilim" dedi sözümü bölerek.Ardından yavaş yavaş üzerime doğru yürüdü."Ben istemeden olmaz.Benden kaçamazsın,saklanamazsın,bağıramazsın veya yüzüme kapılar kapatamazsın.Çünkü beni seviyorsun aynı SOL FA Mİ RE DO gibi".Her notada attığı adımları beni korkutmuştu.Fakat haklıydı.Müzik gibi seviyordum onu.

Geçmişim kötüydü.Kaldırmak zordu ama imkansız değil.Yaşamımda tek vazgeçilmezim vardı.Daima da öyle olacak sanıyordum.O'nu tanımadan önce...