UZLET

"Senin gibiler sevilmeye o kadar alışıktır ki pek sevme ihtiyacı duymazsınız siz!Pardon,sen sevmek nedir onu biliyormuydun?"
Ağır konuştuğumun farkındaydım.Beni bu kadar kırarken susmak gücüme gidiyordu.Susmayacaktım bundan sonra,belki sarfettiğim hiçbir kelime beni kırdığı gibi kırmayacaktı ama yine de susmayacaktım.
"Beni sevecek kadar aptalın tekisin Ela! Benim gibi adamların senle işi olmaz.Senin gibiler birini uzaktan sevecek kadar salaktır.Biliyor-"Attığım tokadın sesi bütün sokaktakilerin bize dönmesine sebep olmuştu.
Ağlıyordum bu haketmeyen adam için.Kalp bu kırılacaktı elbet.Parçaları teker teker sökülecekti zamanı geldiğinde.Karşısında o parçaları özenle,kırmadan,dökmeden yerine koyacak biride çıkacaktı.
Ben bu parçaları söken kişiden parçaları dizmesini beklemiştim.Kırmadan dökmeden...Madem yapmayacaktın olduğu gibi bıraksaydın ya...Neden tuz buz yapıp benim önüme koydun?
Bize bakıyorlardı.O dakikalar içerisinde gözlerimiz birbirine kenetlenmişti.Öyle bakıyordum ki ona belki konuşmadan anlar diye.Yoruldum,gözlerime baksan,o umursamazlığını kenara koysan anlarsın biliyorum.Kalpsiz bir adam değilsin biliyorum.
Konuşacak gücü bulamıyordum kendimde.Ağlarken konuşamazdım ben.
"Sevgimi bu kadar küçümsemeseydin keşke...Alas beni ezip geçseydin ama sevgimi bu denli aşağılamasaydın..."dedim yanaklarımı kazağımın koluyla silmeye çalışırken.Nice fırtınalar kopardı insanların içinde.Boğazları düğüm düğüm olur sessizliğe sığınırlardı.Odamın duvarında sinip ağladığım geceler aklıma gelince hatırlamak istemezcesine iki yana salladım başımı.
Arkamı dönüp sokağın gürültüsüyle kulaklarımı kapayıp yürümeye başladım.Deliriyormuydum?
"Ela!"Sesine sıçtığım.
"Dursana kızım!"Birden önüme geçip göğsüne çarpınca afalladım.
"Senden nefret ediyorum."dedim.Biliyordu öyle bir şey olmayacağını tebess