- Reads 69
- Votes 8
- Parts 2
Ongoing, First published Jul 24, 2017
Kader her zaman bizi karanlık bir bataklığa sürükledi. Çünkü karanlık bir ruhun simgesiydi. Karanlık siyahın ruhuydu... Duru... Duru Ateş. Tıpkı soyadı gibi hayat onu hep ateşe sürüklüyordu. Yanıyordu. Fakat bu acısını karanlıkta ondan başka kimse görmüyor , hissetmiyordu. Dünyaya geldiğinde karanlığın en dibinde bulmuştu kendini... Hep böyleydi. Işık ona haramdı. Mutluluk haramdı. O sanki hayatın ezip geçtiği bir köleydi. Bu karanlığın esiri olan hayatını ne kendi aydınlatabiliyordu , ne de bir başkası... Bu yolda hep kendi başınaydı. Kimse olmadan karanlıkta hüküm sürmeye çalışıyordu. Peki artık ruhu kaldırabilecek miydi ? Ruhu tek başına karanlığa göğüs gerebilecek miydi? Artık ruhu başka bir ruha muhtaçtı. Çünkü yukarı tırmanmaya çalıştıkça ayağının altındaki taşlar birer birer kayıyordu. Gücü kalmamıştı. Artık bu taşları yerine koyması için başka bir ruha ihtihacı yok muydu ?All Rights Reserved
Table of contents
Sign up to add KARANLIĞIN ESİRİ to your library and receive updates
or
You may also like
You may also like
