Biri, bir bankın önünde yaşadı en çaresiz anlarını. On yıl boyunca her gün, hep aynı yerde soluğu aldı.
Diğeri, o bankın arkasında saklandı on yıl boyunca. Açığa çıkaramadığı tüm hislerine tercüman olan kızı okudu, siyah defterine yazdığı siyah yazılardan.
İkisi de sarı bir kulaklıktan çıkan aynı şarkıyı dinlerdi ama bilmezlerdi bunu. Öğrenmelerine de çok vardı zaten.
İkisi de kaçmıştı. Ama biri geleceğinden, biri geçmişinden...
"Sonra kaçtıkları yer baktılar. Birbirlerini bulmuşlardı. İkisi de o iki kişilik banka kaçmıştı. İkisi de o bankı tek kişilik sanırken hem de."
***
"Neden az tepki verdin? Ben döveceğini düşünmüştüm."
"Beni sana bir rüzgâr savurdu. Bulutun olsam, bir daha başka bulutlara bakmana gerek kalmaz. İstediğin şekle girerim ben. Hikâyeler anlatırım sana."
"Tek kişilik sanardım bu bankı. Çünkü sen hep tek otururdun."
"Ben de öyle zannederdim. Çünkü yanıma kimse oturmazdı."
Kapak: @dilarayildiiz
Hayata dair hatırladığım ilk andaydım.
Yine aynı evin bahçesinde eli yüzü toprak içinde kalmış ben ve karşımda onun ne kadar zaman geçerse geçsin çözemeyeceğim bakışları.
"Dönmüşsün."
İki yıl sonra karşımda onu böyle görmek her şey tamamlandı hissi vermişti.
Ya da her şey asıl şimdi yarımdı ve yeni başlıyordu.
"Döndüm."