Οι Μέρες του Αίματος

"Εγώ το έκανα αυτό"; ρώτησα βραχνά, απλώνοντας ένα χέρι προς το μαυρισμένο μάτι του.

Ο Πέτρος ένευσε καταφατικά. Το πρόσωπό του και τα ρούχα του ήταν μούσκεμα και τα μαλλιά του έσταζαν.

"Ωραία. Σου άξιζε".

Άλλο ένα νεύμα.

"Τι θες";

Δεν είπε τίποτα. Έκλεισα τα μάτια μου απηυδησμένη. Τα άνοιξα ξανά, προσπαθώντας να εστιάσω καλύτερα.

"Τι θες"; επανέλαβα.

Και, ξαφνικά, είχα βρεθεί με την πλάτη στον τοίχο και τα χέρια του γύρω μου. Και τον φίλαγα, γαμώ το κέρατο του Δία. Ή ίσως και να με φίλαγε εκείνος. Το υγρό του δέρμα ήταν κρύο. Όπως κόλλησε το κορμί του στο δικό μου, αισθάνθηκα το ψύχος να με διαπερνάει και ρίγησα. Το μακό μου, νωτισμένο από τα δικά του μουσκεμένα ρούχα, έγινε ένα με το σώμα μου.

*Κανένα από τα πρόσωπα της ιστορίας δεν ειναι πραγματικό. Εκτός απ' τους βρικόλακες. Αυτοί υπάρχουν.