Yeni Hayat

Gözlerimi doktorumun meraklı bakışları arasında açtım ve ailemi görünce yorgun bir tavırla tekrar kapattım gözlerimi onları görmek istemiyordum, onlarla yaşamak istemiyordum ve hatta onların kızı olmak da istemiyordum...

Annem koridordan çıkıp kaçmama izin vermeden kolumdan tuttu ondan böyle bir hareket beklerdim ama o an çok şaşırdım beni kendine doğru çekti ve kurduğu o cümle beni en çok şaşırtan , şaşkınlıktan ağzımı açık tutan cümle oldu:
- ''Özür dilerim'' Gerçekten duyduklarıma inanmıyorum onca yaptığı şeye rağmen kuru bir özür onu temize çekemez.
-''Ne için'' kolumu kendime çekip ''Hangi hatan için af diliyorsun? hatalar boyutunu aşınca aklımda tutamıyorum'' annemden uzaklaşırken birden belime bir ağrı saplandı ve olduğum yere yığıldım, bir elimle belimi tutarken diğer elimle yardıma gelen annemi ve babamı itiyordum en sonunda bu zorlu mücadeleye yenildim ve babamın kolları arasında bizi bekleyen ameliyathaneye girdim.