Η Μελίντα καταλαβαίνει από το ξεκίνημα της Α' λυκείου ότι, στην πραγματικότητα, κανένας δε θέλει να ακούσει τι έχεις να πεις. Από τότε που διέλυσε ένα αποχαιρετιστήριο εφηβικό πάρτι καλώντας την αστυνομία, ζει χωρίς φίλους στο περιθώριο της σχολικής πραγματικότητας. Καθώς περνά ο καιρός, απομονώνεται όλο και περισσότερο, μέχρι που σχεδόν παύει να μιλάει. Μόνο στο μάθημα των Καλλιτεχνικών βρίσκει παρηγοριά και μια διέξοδο από τις σκέψεις που την πνίγουν.
Τελικά, μέσα από τη διαδικασία της δημιουργίας και την κατασκευή ενός έργου τέχνης, θα καταφέρει να κοιτάξει κατάματα την αλήθεια και να αντιμετωπίσει αυτό που της συνέβη στο πάρτι. Γιατί όσο κι αν προσπαθεί, δεν μπορεί να διαγράψει το γεγονός ότι έπεσε θύμα βιασμού. Πώς θα μπορούσε άλλωστε, όταν ο θύτης πηγαίνει στο ίδιο σχολείο με εκείνη και ρίχνει την απειλητική σκιά του σε κάθε της βήμα;
COVER BY:-ItsBella(κανει τελεια cover)😍😍
ΜΕΡΟΣ (Α)
<<Αν εσύ είσαι το μαύρο, εγώ είμαι κάτι χειρότερο από το μαύρο, αν εσύ χρειάζεσαι αγάπη εγώ θα σου την δώσω>> Τα αγκάθια της τύλιξαν το κορμί του Ιάσωνα εκείνο το βράδυ και δεν μπορούσε να ξεφύγει. Όμως έτσι είναι ο έρωτας, αργοπεθαίνεις στα χέρια του ανθρώπου σου
ΜΕΡΟΣ( Β)
Η όμορφη κορμοστασιά του με έκανε να αισθάνομαι ευάλωτη τριγύρω από το σκοτάδι του. Τα μυώδη χέρια του άγγιζαν το κορμί μου ενώ εγω έτρεμα συνεχώς από το χάδι του <<Πιστεύω θα έπρεπε να σε τιμωρήσω Κλέλια>>
ΜΕΡΟΣ (Γ)
<<Σταμάτα να συμπεριφέρεσαι έτσι>>
<<Πως; Σαν σπαστική σκύλα;>> Του απάντησε καθώς πίεζε την λαβή του πάνω στον καρπό της. Ωστόσο, το αλαζονικό του υφακι είχε χαραχτεί στο πρόσωπο του να της υπενθυμίζει συνεχώς πως το παρελθόν και το παρόν τους ήταν εδώ να τους υπενθυμίζει πως η ιστορία τους δεν έχει τελειώσει