Bir gecede annemi ve ikiz kardeşlerimi kaybetmek.. Boşlukta hırpalanıyor gibiydim. Babam bana sımsıkı sarılmıştı ve fısıldamıştı 'Bunu sakın unutma hiç bir zaman kaybettiklerin için ağlamamalısın. Tanrı ne yaptığını bilir. ' O zaman ağlamayı kesmiştim ama aklıma yatmayan bir şey vardı. Tanrı ne yaptığını tabiki bilirdi ama iyi mi olup olmayacağına o karar vermemeliydi. Kime neyin iyi geleceğini o kadar iyi biliyorsa neden dünya mutlu insanlarla değilde kötülerle dolu? Bunu onlara Tanrı yapmıştı değil mi ? Ah, hayır onu sevmiyorum. Onlar bunu hak edecek belki en son kişiler : melek gibi bir kadın, henüz on iki yaşlarındaki iki küçük kız.. Tanrı yanlış yapmıştı, affedilemeyecek bir yanlış.