Lôvę ōr Håte me

Vanaf het balkon zie ik hem staan tussen al zijn vrienden die dezelfde uitstraling hebben als dat hij heeft. Gevaarlijk, doordringend en iemand die weet hoe hij dingen moet aanpakken. Hij blaast de rook van zijn sigaar nonchalant uit en gaat met zijn telefoon naar zijn linker oor. Hij praat met zijn contact en hangt chagrijnig op. Hij zegt wat tegen zijn vrienden wat op groeten lijkt en pakt zijn tas om er vandoor te gaan. Mijn ogen volgen zijn beweging tot ik hem niet meer kan zien. Mijn handen bewegen naar de raam die ik sluit. Ik richt nog één keer mijn blik naar de groep jongens waar mijn neef tussen staat. Hij neemt een diepe hees van de shisa en met dat beeld op mijn netvlies sluit ik de deur van mijn balkon dicht. Ik loop richting de spiegel en haal mijn zwarte haren uit mijn staart. De krullende lokken langs mijn ovale gezicht laten me weer aan vroeger denken. Hij vond mijn zwarte haren mooi staan. Het maakte naast mijn bewonderde kleine ogen iets opvallend. Een soort boost dat het mijn gezicht gaf en daar kon hij wel uren naar staren. En ik liet dat toe. Ik maakt hem een deel van mijn leven en dat was mijn grootste fout.