In A Fairy Tail

Kıkırdadı. Acımdan ne kadar eğlendiğini görmek zor değildi. "Kendini öldürtmek için fazla heveslisin."
Vücudumun öfkeyle titrediğini hissettim. Öfke, damarlarımı yakıyordu ve karnımdaki delikten canımı daha fazla acıtıyordu.
Bir adım yaklaştı, beynim vücudumu geri çekme emrini verdi ama hiçbir kasım emre uyacak güce sahip değildi. Acele etmeden ve dudaklarında sırıtış her an büyüyerek çömeldi. "Daha önce ne kadar güzel koktuğunu söyleyen oldu mu?"
Ağzımı açtım ama sıralamayı planladığım küfürler yerine vücuduma çarpan yeni bir acı dalgasının inlemesi kaçtı. Karnımdaki yaradan biraz daha kan boşalırken vampir sağ elinin işaret parmağını yaramdan akan kana buladı ve dudaklarına götürdü. Beyaz teninde kırmızı kanım parlıyordu.
"Sehun! Gitmeliyiz." dedi uzaktan bir ses. Vampir sesin geldiği yöne doğru başını kaldırdı ama bir saniye sonra dikkati yine bendeydi.
"Öleceksin," dedi. Gözleri buz gibiydi.
Dudaklarımdan kaçan gülümsemeyi engelleyemedim. "Biliyorum," dedim ve aynı anda öksürerek boğazıma gelen kanı vampirin üstüne sıçrattım.
"Yazık olacak."
Sesindeki aşağılamayı duymamak imkansızdı. Öksürüğümü durdurmaya çalışırken başımın arkasında buz gibi bir el hissettim. Gözlerimi açabildiğimde vampirin daha da yakınlaştığını gördüm. Gülümsemiyordu ya da sırıtmıyordu ama dudaklarının kenarından çıkan sivri dişleri karanlıkta bile parlıyordu.
Kötü bir ölüm değildi aslında. Hatta şimdiye kadar tanıdığım ama artık ölü olan birçok insana kıyasla acısız bir ölümdü, karnımdaki birkaç santimlik boşluğa rağmen. Soğuk eller ensemde dolaşırken sivri dişlerin boynuma saplanmasını bekledim.
Gözlerimi kapatırken tek pişmanlığım güneşi bir kez olsun dinlediğim peri masallarındaki gibi görememekti.