"Belki de bunu yapmamaliyiz." Dedi genc kiz. Cesur oldugu halde endiseliydi.
"Hayir! Bir soz verdik birbirimize. Ne yaparsak birlikteyiz." Dedi genc cocuk sinirli bir sekilde. Sinirli olsada sesinde kiza karsin olan sevkat anlasilabilirdi.
"Onlar bizim ailemiz Zayn." Dedi kiz, cocugu ikna etmek istercesine.
"Onlar bizim hayatimizi mahveden insanlar! Sacmalamayi kes ve elimi tut." Dedi cocuk sesindeki ofke kirintilariyla.
"Hayir Zayn. Onlar benim hayatimi, bizim hayatimizi guzellestiren insanlar. Onlar bizim bir araya gelmemizi saglayan, nefret duydudgumuz ama ayni zamanda minnettar oldugumuz insanlar. Onlar seni bana getiren insanlar." Dedi kiz oldugu yerde durarak. Cocugun elini tutuyordu ve gozlerini gozlerinden ayirmadan konusuyordu. Sesindeki sevgi sadece cocugun anlayabilecegi turdendi.
Onlar sevgi ne demek bilmezken, kalplerini birbirlerine actilar. Nefret dolu iki kalp birlesti.
Onlarin aski, sadece onlarin anlayabilecegi turden bir askti.
Bir kaldırımın köşesinde buldum hayalimi.
Gözlerimi kapattım, bıraktım avucuna kalbimi.
Dedi ki, sonuna kadar tutacak mısın elimi?
İçimden cevapladım, birlikte tırmanacağız tüm merdivenleri.
Mumlar üfledim, dilekler diledim.
Kayan her yıldızda adını sayıkladı dilim.
Ve o bana doğru tek bir adım geldiğinde
Ben hiç gitmesin diye bütün yolları denedim.
🏀
"Doruk?" dedim heyecanla. Bakışları yüzümde oyalanmaya devam ettikçe duramadım yerimde. Bir şey söyleyecekti. Bir şey söylemek için buradaydı. "Kaptın mı formayı?"
"Feza," dedi ve seri adımlarla ona doğru ilerlediğim sırada o da birkaç adım yaklaştı bana. Sadece ismimi söylemişti ama heyecanını yansıtması için bu yeterliydi. Devam etmesini beklerken kalbim yerinden çıkacak gibiydi. "Kaptık formayı."