Ölümcül Oyun 2 (zebani)

Daha 20 yaşında bile değildim. Başımdan çok şey geçmesine rağmen dimdik ayakta durmaya çalışıyordum. Aşık olduğum adamıda kaybetmiştim bu zebani yüzünden. Çok zordu. Kor gibi yakıyordu beni bu acı. Her gece Timaru geliyordu.Her gece bedenimi, ruhumu biraz daha kirletmeye, yok etmeye beni yavaş yavaş öldürmeye geliyordu. Benden hiç vazgeçmedi.Yanıma bazen sinsice, bazen çığlık çığlığa geliyordu. Her gelişi cehennemdi bana. Eskiden görünen o güzel yüzüde yoktu. Bir canavarlar birlikte oluyordum her gece. Ne muska nede dualar engel olmuyordu ona. Ne o güzelliğim kaldı nede neşem. Ruh gibiydim. Kimseyle konuşmak istemiyor, hareket bile etmeden saatlerce oturuyordum. Evimi sessizlik bürümüştü.Annemlerde uzaklaştı benden. Yok gibiydim. 3 yıldır o günün hatasını çekiyordum. 3 yıl... Takii o güne kadar. Kapım çaldı bigün. Karşıya taşınan komşumuz,elinde bir tabak kekle... 65 yaşlarında bir teyze. Boncuk gibi mavi gözleriyle öylece gülümsüyordu bana Ayşe teyzem"kızım kek yaptım beraber yiyelim hadi bi çay koy" dedi. Aylardır kapıma doğru dürüst biri gelmiyordu. Çok şaşırdım. Evim darmadağındı, ama buyur ettim. Kadıncağızın eve girmesiyle Timaru inleye inleye geldi. Deliye dönmüş gibi kulağımda inliyordu. "Onu hemen yolla, şimdi yolla, gitsin" diye dört dönüyordu etrafımda. Onu sadece benim görebildiğini sanıyordum. Yanılmışım...