Şizofren Melekler

O sırada
Donuk duvarlarına hapsolduğum banyonun kapısı açıldı.
Hiç bir şey demelerine fırsat vermeden fısıldadım:
"Artık ruhumu uyutacak bir masal kalmadı."
Yavaşça soğuk zemine çöküp sarıldılar. Ağızlarından bağımsızca dökülen sözler ise buz kesmiş kalbimdeki sarkıtların yavaş yavaş eriyip yere çakılmasına yetti.
" O zaman biz kendi masalımızı kendimiz yazarız. Hem her melek iyi ve akıllı olmak zorunda değil ki,
Biz deliyken mutluyuz,ve öyle kalacağız..."