Σε αγγίζω σου μιλώ αλλά είσαι μακριά μου
Σ΄ αγκαλιάζω σε φιλώ μα δεν είσαι κοντά μου
Η ματιά σου γυαλί έτοιμο πια να σπάσει
Μαρτυράει πολλά που δεν μπορεί να εκφράσει
Η σιωπή σου μαρτύριο που δεν λέει να τελειώσει
Λέει κουβέντες βαριές που με έχουν θολώσει
Μια σανίδα σου ζητώ , εσύ μπορείς να με σώσεις
Κάθε λέξη σου κλειδί την καρδία να κλειδώσεις
Μια μάτια σου ζητώ , να χω για εισιτήριο
Στα ταξίδια του μυαλού το άρωμα σου διαβατήριο
Οι στιγμές γίναν χρόνος , τα δευτερόλεπτα πόνος
Όλα έχουν παγώσει , ποιος μπορεί να με νιώσει ...
Ένα δάκρυ προσπαθεί το χαρτί να λερώσει
Να μην γράφω όλα αυτά που με έχουν πληγώσει
Δραπετεύει το μυαλό και εγώ μένω μονάχος
Στις συνήθειας τα δεσμά να στερούμε το λάθος
Αυτό που θα θελα και εγώ να έχω κάνει με σένα .....
Να φωνάξω, να σπάσω, να ξεσπάσω
Το σωστό να ξεχάσω, να βρίσω ,να ουρλιάξω
Τη ζωή μου να αρπάξω και να ζήσω .....ΓΙΑ ΜΕΝΑ...
Είναι ένα μικρό ποίημα που μου ανέθεσαν να γράψω στο πανεπιστήμιο μου . Βγήκε το καλύτερο μέσα στα 10 σχεδόν ποιήματα της καθηγήτριας. Δεν το κάνω για να δείξω κάποια, απλά θεωρώ ότι αξίζει να πάρει την ανάγνωση που του αρμόζει...
Οδύσσεια, λοιπόν, και πάλι Οδύσσεια. Δεν υπάρχω εγώ πια , υπάρχεις αυτός. Το όνομα στην λίμνη έμεινε ως <<Οδυσσεας>> , άρα υποθέτω είναι αυτος.
Καλή ανάγνωση, ευχαριστώ για οποιαδήποτε στήριξη!