Siyahın Günlüğü

Annen üzülmesin diye sustuğun, kafanı yastığa gömerek ağladığın zamanlar oldu mu? Nefesinin darlaştığı, göz yaşlarının yastığı sırılsıklam ettiği, çığlıklarının o yastığın içinde sonsuza dek kaybolduğu zamanlar oldu mu hiç? Benim oldu. Sabahına gözlerimin şiştiği bir güne uyanmak insanın kendine acımasına sebep oluyor. Kendime acıyorum. Bu kadar basit mi diyorum bazen kendini bu kadar yıpratmak. Yoksa ben kendimin katili miyim? Kendini içten içe yok eden, karanlık sularda kendini boğan. Ben miyim. Bilmiyorum. Tek bildiğim yok olacak tek zerremin dahi kalmaması. İçim çürüyor, o karanlık toprağa gömülüp etimin fareler tarafından yendiğini hissediyorum bazen. En azından bir işe yarıyor diyorum bedenim. Kusura bakmayın fareler, ciğerlerim biraz siyah. İdare edin, sigaram vardı. Affola.