ARAF

Hayır Hayır!! Ağlamamalıyım Araf ağlamamı yasaklamıştı , dolu dolu olan gözlerimi zar zor durdurup

"Gidiyor musun beni ve bizi bırakıp gidiyor musun Allah'ın cezası hani o güçlü Araf Ateş hani o pes etmeyen hani benim sevdiğim adam nerde?!"

Gözyaşlarımı daha fazla durduramayıp hıçkırıklarla dizlerimin üstüne düşmüştüm kalbim o kadar ağrıyordu ki dizlerimin acısını hissetmiyordum hissedemiyordum.Kafamı yerden kaldırıp beni darma duman eden adama bakmıstım oda benim kadar perişandıAraf ATEŞ perişandı...

Gözlerini gözlerimden ayırmadan "Hayır kız çoçuğu senin sevgini taşıyacak kadar güçlü olamadım, ben gitsemde ruhumda kalbimde hep burda seninle olacak şimdi ayağa kalk ve güçlü dur bunun ikimizinde ihtiyaci var"

Araf son sözlerini söylerken onun gözünden de bir yaş firar ettiğini görmem kalbimi inanılmaz bir sancı saplanmasını sağlamıştı . Araf arkasını dönüp giderken beni ve benliğimi de götürmüştü mutlu olmamız için yaptığı bu şey bizi çıkmaz bir yola koymuştu o beni ve en önemlisi bizi bitirmişti.

"Peki şimdi ne olacaktı!?"