Küçük İnsan Paranoyası

Belirli kalıpların dışına çıkma deneyimi; sıradanlığın, boş vermişliğin, olgunlaşma sürecindeki bir gencin gerçeklerle tanışması ve bu süreç karşısında acı ile yoğrulurken hissettiklerinin izahı. Acının çapının genişletilip bahanelere sığdırılması. Her zaman birileri ve bazı olaylar yüzünden onları yaşadığını düşünmesi. Oysaki acı ve ani acı patlaması zamanla olur, giderek çoğalan kar topu yığını gibi düşünmemiz gerekiyor, acıları biriktiriyoruz hızla büyüyor ve sert bir kayaya çarpana kadar büyümeye devam ediyor o kayaya çarptıktan sonra paramparça oluyor, insan oğlu çarpışmadaki hasarın büyüklüğünü bahsi geçen "sert kaya" dan sanıyor ama fark edemediği şey ise: Kar yığının büyük ve dayanıksız olmasıdır şüphesizki, onu büyüten etkenleri onu güçsüz yapan etkenleri düşünmek yerine "sert kaya"ya takılıp kalıyor, bütün çarpışmanın sorumluluğunu sert kayaya atıyor bu da insanda takıntı haline geliyor.
Acılar gitgide büyüdü ve onu güçsüzleştirdi, bitkin hale gelip hezeyanın eşiğindeyken düşündüğü ilk şey son yaşadıklarıydı. Bu çaresizliğin sebebini son yaşadıklarına bağlıyordu, çünkü insanoğlu bağnazdır, hiçbir şeyi kolay kolay kabullenemez, birilerinin ve bazı olayların üstüne sorumluluk yüklemekte tartışılmaz öznedir. Kendini teselli etmeye ihtiyacı vardı hâlâ geride kalmış basit bir olaya takılıp kalmıştı ve oradan bir adım dahi ilerleyemiyordu, kılı kıpırdasa ondan bilecekti resmen. Düşünüyordu, düşündükçe arınacağını sanarak. Umut ediyordu, hâlâ zamanı geriye çevirip birşeyleri düzeltme ihtimalimin olması için Allah'a dualar ediyordu. Bir zamanlar reddettiği İlah'a sığınıyordu çünkü "çaresiz" kalmıştı, dostlar siz çaresizlik nedir bilir misiniz?