Rüzgârınla Kal

Güneş batıyordu. Deniz çekiyordu içerisine büyük ışıltıyı, alizarin rengini alıyordu gök. O rengin içerisindeydi adam; zihni denizin tuzuna hapsolmuş, gölgesi dalgalara iltica ediyordu.

Gün oldu, bir rüzgâr doğdu kısır topraklarında. Mucizesi o kadındı, biliyordu. Rüzgâr, yatağına koşan bir nehirmişçesine aktı kadına doğru ve kadının dudaklarına usulca dokundu. Dudaklarına, yanaklarına, saçlarına ve parmaklarına.

Şimdi, rüzgârın bulutlarca öteye götürdüğü bir yerdeydi adamın ruhu.