Eksik Öykü

"Sen, bana yılların unutturamadığı tek aşksın!

Sen, benim gecem gündüzüm değilsin, dünyamsın!

Bir tek senin etrafında döndüm, bir tek sana gölge oldum!"

Her cümlenin sonunda sert nefesi yüzümü yalıyordu. Hala öfkeliydi ama öfkesi benden çok kendineydi. Dayandığım kapıya iki kolunu uzatarak beni kapıyla arasına hapsetti.

Bedenlerimiz birbirine değmiyordu ama gözlerimiz duygularımızla savaşıyordu. Beklemediğim yavaşlıkla alnını alnıma dayadı. Sakinleşmiş gibiydi.

Sıcak nefesi dudaklarıma çarptı.

Fısıldadı.

"Tüm bunlara rağmen bana git dersen," yutkundu.

"Giderim!"

Ellerimi göğsüne bastırarak onu uzaklaştırdım. Gözlerine bakıp tek kelimeyle yanıtladım.

"Git!"