Chłopiec w żółtej pelerynie Cz.1

Wracałem z pracy. Zepsuł mi się samochód, więc do domu mogłem dostać się na piechotę, lub autobusem, który na moje nieszczęście odjechał na moich oczach, zanim zdążyłem dotrzeć na przystanek. Nie pozostało mi nic, jak tylko przejść siedem i pół mili w rzęsistym deszczu i to jeszcze bez parasola. I tak byłem już przemoczony, także nie miałem nic do stracenia. Krople deszczu dudniły o dachy samochodów, stojących w korku tak, że po piętnastu minutach miałem dosyć tego dźwięku. Po godzinie marszu dotarłem do mojej dzielnicy- spokojnej, znajdującej się na obrzeżach miasta. Od domu dzieliło mnie pięćset metrów i jedno przejście przez drogę. Świadomość bliskości domu spowodowała, że przyspieszyłem kroku i już po chwili byłem na przejściu dla pieszych. Na moje nieszczęście, światła na jedynym skrzyżowaniu w mojej dzielnicy, świeciły się na czerwono. Chociaż nie jechał żaden samochód, wolałem poczekać, gdyż od dziecka byłem uczony na dobrego obywatela. Po kilkunastu minutach, miejsce czerwonego ludzika zastąpił jego zielony odpowiednik. Spokojnym krokiem wkroczyłem na ulicę.
Nie wiem czemu, ale w tamtym momencie przeszył mnie jakby strumień lodowatego powietrza. Zacząłem się rozglądać i po drugiej stronie ulicy, na chodniku, przed moim domem, zobaczyłem chłopca w żółtej pelerynie przeciwdeszczowej. patrzył się beznamiętnie w moją stronę, a jego cera była niepokojąco blada. Przez chwilę stal nieruchomości, jednak potem powolnym, jakby niepewnym krokiem, wkroczył na ulicę, zrobił może trzy kroki po czym się zatrzymał. Zobaczyłem go z bliska. Wyglądał na około pięcioletnie dziecko. Jego wzrok skierowany był wprost na mnie. Nie było to spojrzenie pięciolatka, który samotnie błąkał się po peryferiach miasta, ale przeszywające spojrzenie, pełne wyrzutów i pretensji. Nagle spuścił ze mnie wzrok i obrócił się w stronę sygnalizacji świetlnej.