İkimizinde hikayesinin sonu ölümdü.Ben kanserdim,ölüme yavaş-yavaş adımlıyordum. O ise beyin tümörü idi.Beyninde ne zaman patlayacağı belli olmayan bir bomba vardı,bir bilinmezlikte yürüyordu. Hayatlarımızın son demlerinde bir-birimizi bulmuştuk. Bu hikayenin sonunda öleceğimizi bildiğimiz için "Son günlerimizi mutlu yaşayalım"- dedik. Ardımızda üç dakikalık bir video bırakarak,her şeyi geride koyup geleceğimiz gibi olan bir bilimmezliğe doğru yola çıktık. Ölücektik... Bunu hiç kimse değiştiremezdi.Biz bir seçim yaptık.Son günlerimizde bir hastane odasında ölümü bekleyerek değil de,birlikte gide bileceğimiz yere kadar gidecektik. Son demlerimizde mutlu olacaktık.Bu bizim hikayemiz.Sonunda ölüm olsada... Bu hikayeyi seviyordum...All Rights Reserved