Benim Hiç Babam Olmadı

Ben çocukken o kadar sessiz ağlardım ki bazen kendim bile fark etmezdim ağladığımı.Çoğu zaman gölgelere saklanırdım.İnsanlar içine çıkınca da hep şirin o başı okşanmak istenen sevimli kız olurdum.Ben hep kendimi nasıl sevdirebileceğimi düşündüm.Hiç kimsen yoksa kendini sevdirmek zorundasın.Babalarından şikayet eden kızları can kulağıyla dinlerdim hep.Benim kavga edecek bir babam olmadı.Bana bağırıp çağıracak sonrada pişman olduğunda ne diyeceğini bilemeyecek bir babam olmadı.Giydiklerime karışan bir babam olmadı.Okuduğum kitapları, seyrettiğim filmleri, dinlediğim müzikleri gizlice kontrol eden bir babam olmadı.Eve beş dakika geç kaldığımda başıma bir iş gelmiş olacağını düşünen bir babam olmadı.Erkek arkadaşım olduğunu öğrendiğinde dünyası başına yıkılan bir babam olmadı.Çevremin beni kötü yola düşürmeye çalışan adamlarla dolu olduğunu düşünen bir babam olmadı.Bütün kızların vardı kavgalı olduğu bir babası.E hepsi bütün o kavgalardan sonra dönüp dolaşıp barışmışlardı babalarıyla.Birbirlerini anlamış, herşey affetmiş, eski günlere dönmüşlerdi.Çünki bir kızın kalbi her zaman babasına aitti.Babanın kalbide kızına.Benim hiç kalbim olmadı.