(S)onsuzum

En ummadık anda, hayat ona öyle bir çelme taktı ki... Darmaduman oldu Hicran..
Yeniden, "Öldü!" dedikleri anda, hırsla bağırdı.

"Hayır, ölmedi! Ölemez! Beni bırakamaz!"

Onu zapt etmeye çalışan arkadaşları, üzülüyordu bu haline..
Hicran inanmıyordu hiçbirisine. Kesinlikle bana şaka yapıyor olmalılar diye düşündü..
Ayşegül onun elini tutup gözlerine baktığında "Üzgünüm, doğru söylüyoruz." dedi.
Dünyası yıkılıyordu başına Hicran'ın.. Sevdiği adam için o kelimeyi kullansınlar istemiyordu. Hem gözleri ile görmeden inanmaya da niyeti yoktu zaten!

Ne demişti Baran ona?

"Seni bırakmayacağım, söz veriyorum."

###

Derin bir nefes aldı Hicran..
Elini soğuk toprağın üzerinden geçirirken, gözyaşları çoktan damlamaya başlamıştı.
Kızgın değildi, fakat kırgındı.
Belki de bu amansız gidişinden dolayıydı bu kırgınlık, o da bilmiyordu.
Bildiği bir şey varsa, kesinlikle hayatı eskisi gibi olmayacaktı!

Sahte bir kızgınlıkla söylendi..

"Söz vermiştin. Seni pis yalancı."

Gözyaşlarını takip edemiyordu artık..
Sadece akıyordu işte.. Öl dercesine! O toprağın altındayken, senin toprağın üstüne ne işin var? dercesine..
Canı yanıyordu Hicran'ın, hemde çok fazla...
Bilmiyordu Baran, kendisi ile birlikte Hicran'ı da yaşayan bir ölü haline getirdiğini bilmiyordu.. Bilseydi hiç ona "Gel." diyen Ecel ile gider miydi?
Hoş, gitmese bile Ecel söz dinler miydi?

###

Ağlamaya, çoğu duyguyu doruklarda yaşamaya hazır mısın?
O zaman, aramıza hoş geldin!
NOT: Telif hakkı saklıdır. Çalınması veya kopyalanması halinde, gerekli yasal işlemlere başvurmaktan çekinmeyeceğim!