Κι όμως φίλε μου, αυτή είναι η αλήθεια. Αλληλεγγύη δεν υπάρχει, δεν το βλέπω ,δε το ζω - τουλάχιστον όπως εκεί Εκεί που; Εκεί στο γηροκομείο στο οποίο εργάζομαι. Εκεί που βλέπω το γνήσιο και αυθεντικό ενδιαφέρον των ανθρώπων για το διπλανό τους. Εκεί που όλοι είναι για έναν Τι και αν η όραση τους δεν είναι εξαιρετικά καλή και χαρακτηρίζεται ως μέτρια; Τι και αν δεν μπορούν να περπατήσουν; Τι και αν ; Τι και αν; Το πόρισμα είναι ένα : Συμπεριφέρονται ανθρώπινα. Συμπεριφέρονται ως άνθρωποι. Γνωρίσματα συμπόνιας ,τρυφερότητας και αγάπης που εκλείπουν από την υπόλοιπη κοινωνία , εδώ στο γηροκομείο υπερτερούν και κυριαρχούν Ποιά είναι η διαφορά που έγκειται στην κατάσταση αυτή; Τι αναδιαρθρωση άραγε υφίσταται στην κοινωνια μας σήμερα και αλλοιώνονται κάποιες θεμελιώδεις αξίες και ιδανικά; Θα μπορούσαμε να πούμε πως κατ ανάγκην ασχολείται ο ένας ηλικιωμένος με τον άλλο; Από απλη περιέργεια ; Ούτως ώστε να κυλάει κάπως η ώρα μέχρι το δεκατιανό, το μεσημεριανό και τον ύπνο; Μπά ,όχι , με βεβαιότητα όχι. Η σκέψη αυτή αδικεί τους ανθρώπους αυτούς που χαρακτηρίζονται από μια ουσιαστική διαφορAll Rights Reserved