Yer; Almanya Tarih; 12.02.2020 "Düşünme bunları Misi, düşünme bunları Misi, düşünme..." Dudaklarımdan dökülen telkin, ne bedenimi ne de ruhumu sakinleştirebilmişti. Bu ölümü bu kadar uzatmanın anlamı yoktu. Gökyüzüne bir adım atıp, cesedimin uçmasına izin verecektim. Uçacaktım; yaralı kanatlarım, durmadan akan gözyaşlarım ile birlikte... Uçmak en büyük hayalimken bu hayalimin ölümüme birkaç saniye kala gerçekleşecek olması üzüyordu beni...Gözyaşlarım bu kezde hayalimin bana ölümü getiriyor olmasına akarken, hıçkırıklarım arasından derin bir nefes almıştım. Uzatmanın anlamı yoktu, bakışlarım gökyüzünde iken sağ ayağımı boşluğa atmış, bir kuş misali cesedimin gökyüzünde hareket etmesine izin vermiştim. Bir hayalim gerçekleşirken, milyonlarca hayalim ölüyordu, ben ölüyordum.