Mutluluğun küçük yaşta beni terkettiği kızdım sanırım. Bir başkasının mutluluğu mutluluk olmuştu. Hem derinden yaralayıp hem de nasıl mutlu eder mutlu olması? Acılarım vardı. Kolay bir yaşam içinde değilim. Annem. Babam. Arkadaş sandıklarım. Babam. İlk aşkım. O. Bu kadar acı varken ruhumda nasıl sıyrılırdım bu derin okyanustan? Karanlık etrafımda iken ışığımı nasıl bulacağım? O vardı. Acılarımız bir cehennem yaratmışken bu ateşte ayrı ayrı yanmak yerine birlikte yanalım dedik. Ve cehennemi silip savuran acılarımız oldu. Koyu bir gecede birden bire beliren o yıldız olmuştuk birlikte. Umutlarımız karanlıktan doğmuştu. Geçmişin içinde, acıların gömülü olduğu bir yer ettik kendimize. İyi veya kötü olacaktı. Ama yine yeniden acılarımızdan doğacaktık. Bu sefer ölmek için doğacağız.