KUYRUĞU RUHUNA DOLANAN KIZ

Bir akıl hastanesinin bahçesine kendi elleri ile ördüğü salıncağın üzerinde büyüdü. Mevsimler geldi ve geçti, güneş doğdu ve battı, gece yandı ve söndü... Büyüdü ama büyütülmedi. Kız kardeşi uğruna akıl hastanesinin dört duvarına hapsoldu ve üçüncü bir şahsiyet tarafından zulüm gördü. İzbe adımları kanlı avuçları ile onu zifir yangını ela gözlü bir adamın alacakaranlığına devirdiğinde, onu fark etti. Alacakaranlığın içinde yanan gözleri, zifir yangını bir elaydı. Yanan harelerin kudreti, zemherirdi. Ela gözlü adamın sahip olduğu gözler; cehennemin yanan soğuk ateşi kadar buzdu, o buzun yaktığı kadar da yangındı.

Yandı, yakıldı ve yaktırıldı. Üçüncü bir şahsın cinayetleri ve gazapları şeytana pabucunu ters giydirerek onları çıkmaz bir labirente hapsettiğinde, o hâlâ ölümün önünde diz çökmüş değildi.

O, kız kardeşine canını feda edebilirdi.
Onun uğruna her yol mübahtı.
Onun uğruna öldürürdü, ölürdü.
Onun uğruna ibadet de ederdi, günah da işlerdi.

Karam Viran, Karal Delhin'e; o labirentin çıkmazında tosladığında, çocuk yanı çalınmış bir adamın karanlığı karanlığına denk düştü.

Kefene girecek bedenleri,
Toprağına düşecek yağmurları,
Mezarına işlenecek tarihleri,
Bir ölümle kaderlerini alınlarına yazmıştı.

Karanlığı karanlığına denk düştüğünde, bir kader aydınlanabilir miydi?

Ya da her şey, bir kör kuyudaydı da birbirlerinde gördükleri bir serap mıydı?

"Çocuk yanı çalınmış kimseden merhamet bekleyemezsin."

Q

20 TEMMUZ 2016