- Reads 25
- Votes 1
- Parts 1
Ongoing, First published Oct 28, 2017
Poruszam się w samotności bez obrazu przyszłości. Bez radości nie wracam już myślami do lepszej przeszłości. W szarości, w ciemności dnia żyję zamknięta, przerażona. Zapomniana przez ludzi i przez nich zraniona. Opuszczona w czterech ścianach, opuszczona w swoich myślach. Wypatruje chłopaka, oczekuje jego przyjścia. Bez wyjścia, bez nadziei na lepszy dzeń. Wszystko co piękne stanowi jedynie mój sen. Czuje się źle bo nie mam koleżanki, czy nawet przyjaciułki. Samotność sprawia, że czuje się naprawde bardzo podle. Więc nie dziwcie się, że w moich oczach widać czasem łzy. Moje sny to jest on we mnie wpatrzony. Zauroczona ale na razie moja dusza jest zraniona. zraniona samotnością, zraniona tym co było. Co mnie wewnątrz zmieniło, co mocno utkwiło. Samotność jest jak trucizna, samotność jest jak jad zatrówa mi moje życię, zatrówa mi mój czas. Nie rozumie mnie tu ten kto tego nie przeżył osobiście, komu łzy nie spadały na ziemie tak jak przekwitłe liścię. Bo takie jest już życie, takie jest oblicze tego świata, że samotność drugiej osoby koło du** im lata. Lepiej kopnąć w kalendarz, lepiej znaleźć się w grobie. Niż od samotności dostawać codzenie kilka razy po głowie.All Rights Reserved
Table of contents
Sign up to add PRZYJACIELEM SAMOTNOŚCI PROLOG to your library and receive updates
or
You may also like
You may also like
