AYAZ

Gözleri bana bakarken ben sadece ondan uzaklaşmaya çalışıyordum.
İfadesiz bakıyordu, sinirli miydi? Hayır, daha çok kırgındı. Biliyordum kırgın olduğunu çünkü asla kırgın olduğunu yüzünde ifade etmezdi. Üzgünken, kırgınken, darmadağınken, paramparçayken, mutsuz, ümitsiz tüm kötü duyguları yüzünde sadece sinirli şekilde ifade ederdi. Sadece gözlerinin renginin arasında saklardı o duyguları.
Bunu yapmakta başarılıydı.
Kendimi agresif, sinirli ve vurdum duymaz hissederken onun sadece bir bakışı bu duyguları silip yerine onun istediği kişi olabiliyordum.
Buda başarılıydı.
Hayali vardı, en büyük hayali başarılı olmak ve nefes almak.
Bunu dile getirmezdi, onlarda korku ve kederleri ile saklıydı.
Bunu da başarıyordu.
Bazen gerçekten bulmaca olsa da gözlerini kapatıp derin nefes alıp ona bakınca yolu buluyordun.
Bunları yapması benim daha çok sorgulamama neden oluyordu.
Sadece bana mı izin veriyordu bunları yapmama
Ya da o mu istiyordu böyle düşünmeme
Ya da ben mi onu çözmüşütm
Veya o mu bu duygusuna hakim olamıyordu...
Hiç bir şey bilmiyordum ...
Ama bunu biliyordum.