Kafes

Yaralarım vardı. Sarmaya kıyamadığım... Veya güç bulamadığım. Hissettim işte. Acıyı yaramın ta dibine kadar hissettim. Kapanıp kabuk bağlayana kadar neler çektim.. Yine sen geldin ya işte. Kabuk bağlayan yaraları deştin. Tekrar tekrar kanattın. Acıdı be! Ağladım. İnan kalbin yarası daha ağır oluyormuş. Ağladım. Ama içime. İnan dışına ağlamaktan çok daha zormuş. İnan bir başkasına anlatmaktansa yüreğine tekrar tekrar aynı şeyi anlatmak bin kat daha zormuş.

Ne var ki biri gelip sarsa yaralarımı. O elimi bile uzatamadığım yan sehpadaki sargıyı sarsa ya yüreğime. Acısı yine de geçer mi? Geçmesine gerek yok. Unutsam yeter. Gelse birisi. Sevse beni. Sevsem onu. Sargım olsa...

İşte bu çok zor.. Sargımın sarılmasını ve kanlarımın durdurulmasını beklediğim hergünden.... İç kanama geçirip ölecek miyim? Yoksa gelip çıkracak mı biri beni bu karanlıktan?